40 بهترین تیم اسپانیایی در حافظه ما. قسمت 2

شماره 35. ساراگوسا اثر ویکتور فرناندز (2006 – 2007)

دستاوردهای اصلی: راهیابی به جام یوفا

ویکتور فرناندز متولد ساراگوسا یک شخصیت فرقه ای برای باشگاه آراگونیست است. او ابتدا تیم را در اوایل دهه نود رهبری کرد و دو جام - جام پادشاهی و جام برندگان جام را به دست آورد. در سال 2006، او به دعوت مالک جدید ساراگوسا، آگاپیتو ایگلسیاس، به باشگاه بازگشت.

ایگلسیاس نه تنها با انتصاب مربی مورد علاقه همه، بلکه با خرید پابلو ایمارا، که کمی موقعیت ستاره خود را از دست داده بود، از والنسیا، مورد لطف هواداران قرار گرفت. مالک ساراگوسا قول کوه‌های طلا را داد و این تیم تا حدودی به وعده‌های پوپولیستی عمل کرد و در فصل اول تحت هدایت فرناندز در مقام ششم قهرمانی قرار گرفت و بلیت جام یوفا را به دست آورد.

ادامه ضیافت به یک کابوس مست تبدیل شد: در اولین مرحله مقدماتی جام یوفا، ساراگوسا نتوانست آریس یونانی را پشت سر بگذارد و در پایان فصل در لالیگا رتبه هجدهم را به خود اختصاص داد و به سگوندا سقوط کرد. . این به طور کلی برای تیمی که در دهه 18 دارای یک تیم بمب با استانداردهای دهقانان متوسط ​​بود معمول بود: عملکرد عالی در مسابقات جام (پیروزی در کوپا دل ری در سال 2001 و 2004، رسیدن به فینال مسابقات در سال 2006). ساراگوسا به طور دوره ای در دسته دوم سقوط کرد (2002، 2008) و تنها یک بار در ده تیم برتر جدول - در واقع در فصلی که ما در مورد آن صحبت می کنیم - قرار گرفت.

در سال 2013، ساراگوسا از آخرین رتبه به سگوندا سقوط کرد و در آنجا گیر کرد. از سال گذشته، تیم دوباره توسط ویکتور فرناندز هدایت شده است، اما او در حال حل مشکلات دیگری است - پس از 31 دور در سگوندا، آراگونی ها در رده هفدهم قرار دارند و خطر سقوط حتی پایین تر است.

ستاره اصلی: برادران میلیتو

آیمار بزرگترین نام را در ترکیب داشت، هیاهوی زیادی پیرامون آندرس داالساندرو آرژانتینی که از وولفسبورگ نقل مکان کرده بود و جرارد پیکه، مدافع منچستریونایتد نیز در اینجا تمرین می کرد، وجود داشت، اما روح این تیم دو نفره بود. برادران میلیتو گابی قبل از انتقال به بارسلونا و بازگشت مصدومیت های قدیمی، یکی از بهترین مدافعان قهرمانی بود و دیگو در فصل 2006/2007 23 گل به ثمر رساند و در رقابت برای کفش طلای اروپا پس از توتی و فن نیستلروی سوم شد.

#34. "اتلتیک" ارنستو والورده (2003 - 2005)

دستاوردهای اصلی: راهیابی به جام یوفا، نیمه نهایی کوپا دل ری

در پایان دهه نود، دوران مربیگری لوئیس فرناندز در بیلبائو به پایان رسید و باسک ها با تغییر نسل وارد قرن بیست و یکم شدند و در وسط جدول گیر کردند. پس از بازگشت ناموفق یوپ هاینکس، ارنستو والورده سرمربی فعلی بارسلونا هدایت این تیم را بر عهده گرفت. این اولین تجربه "مورچه" بود که با یک تیم بزرگسال در نقش تیم اصلی کار می کرد - قبل از آن او دستیار زیر نظر هاینکس بود و تیم ذخیره را رهبری می کرد.

والورده نظم دفاع را به ارمغان آورد (53 گل خورده در جام قهرمانی - حداقل رقم برای دوره 12 ساله)، مدافع راست آندونی ایراولا را از تیم ذخیره گرفت، که برای XNUMX سال آینده در پایه مستقر خواهد شد. در زمان والورده، فرانسیسکو یشته، هافبک تهاجمی بهترین فصل خود را سپری کرد، یکی از دست کم گرفته شده ترین بازیکنان نسل خود، که هرگز نتوانست جای پایی در تیم ملی اسپانیا به دست آورد.

اتلتیک در فصل اول با سرمربی جدید پنجم شد و در سال دوم روی مسابقات جام حذفی تمرکز کرد. در جام یوفا، همه چیز خیلی سریع به پایان رسید - قبلاً در مرحله 1/16 نهایی، باسک ها به اتریش وین باختند، اما در جام پادشاهی اتلتیک به نیمه نهایی رسید.

ستاره اصلی: Joseba Etxeberria

اینکه تیم والورده چقدر متعادل و خوب بود این واقعیت را نشان می‌دهد که بهترین بازیکن فصل‌های گذشته، خوزه اتکسبریا، در پس‌زمینه محو شد و به سادگی «یکی از» شد، اگرچه او در اوج خود بود. مغازه دار آینده بارسلونا سانتی اسکوئرو او را از مرکز حمله جابه جا کرد و Yeste اغلب خود را زیر مهاجمان می دید، بنابراین Etxeberria به طور فزاینده ای در کناره بازی می کرد و ضد رکوردها را برای عملکرد شکست. اما در عین حال در رختکن خود را یک رهبر واقعی نشان داد و برای اولین بار بازوبند کاپیتانی را دریافت کرد.

شماره 33. "لاس پالماس" اثر کوئیکه ستین (2015 - 2017)

دستاوردهای اصلی: دو فصل در لالیگا، یک چهارم نهایی کوپا دل ری، چرا تیمی که دو بار در انتهای جدول رده بندی قهرمانی اسپانیا قرار دارد، بالاتر از تیم هایی است که به رقابت های اروپایی راه یافته اند؟ در دنیای فوتبال همه چیز نسبی است. ساراگوسا فرناندز و اتلتیک والورده می توانند از نظر پتانسیل پرسنلی بیشتر آرزو داشته باشند. سقف جاه طلبی تیم جزیره ای که از اواخر دهه هشتاد تنها برای دومین بار به لیگ برتر اسپانیا رسید چقدر بود؟

این در مورد مکان های تسخیر شده نیست. لاس پالماس زیر نظر کیکه ستین سرگرم کننده ترین فوتبال لالیگا را بازی کرد. بله، بله، گاهی اوقات تماشایی تر از رئال مادرید و بارسلونا، هر چند که البته عمق ترکیب برای تبدیل شدن این سرگرمی به نتایج خوب کافی نبود. این دلیل اصلی جدایی سرمربی آرژانتینی در نهایت از باشگاه است - مدیریت آماده نبود بیشتر از این پیش برود، برای تقویت پول بدهد و ستین خواهان پیشرفت بود.

لاس پالماس کاملاً یک تیم مربیگری بود. این را می‌توان حتی بر اساس تعداد قناری‌های بومی در تیم قضاوت کرد، که در سیستم ستین عالی به نظر می‌رسیدند، اما به محض رفتن او، همه چیز به هم ریخت و لاس پالماس به سگوندا برگشت، جایی که آنها اکنون جایگاهی را در ستین اشغال کرده‌اند. وسط میز

ستاره اصلی: کوین پرینس بواتنگ

این خودنمایی آلمانی همه را شگفت زده کرد که پس از سال‌های فاجعه‌بار در میلان و شالکه، با یک تیم بسیار ساده اسپانیایی قرارداد امضا کرد. در اسپانیا، آنها تصمیم گرفتند که بواتنگ به تازگی تعطیلات خوبی را در قناری ها داشته باشد، اما به نظر می رسد که او چیزهایی در مورد ستین می دانست و به خوبی در برنامه های هجومی فصل قرار می گرفت و 10 گل در 28 بازی به ثمر رساند - رکورد عملکرد شخصی پرینس. (در میلان در 74 بازی به همین تعداد گل زده شد).

شماره 32. "بتیس" لورنزو سرا فرر (2004 - 2006)

دستاوردهای اصلی: دسترسی به لیگ قهرمانان، کوپا دل ری

بتیس بلندپروازانه ترین پروژه در نسخه امروز بود. در اواسط دهه نود، سرمربی سرا فرر تیم را به Primera هدایت کرد و بلافاصله مقام سوم قهرمانی را به دست آورد. پایگاه عظیم هواداران باشگاه سویا این را به عنوان یک معیار جدید درک کردند و تمام نتایج تیمی بعدی را از طریق منشور این مدال‌های برنز درک کردند (همان چیزی که برای هواداران والنسیا پس از دوره کوپر بنیتز اتفاق افتاد).

ما باید 10 سال برای موفقیت بعدی صبر می کردیم، زمانی که تیم وارد دور دوم شد: دوباره بازگشت از سگوندا، دوباره در راس سرا فرر. اگر در سال‌های گذشته بتیس به بهای بازی در دفاع بیش از حد به حمله متکی بود، در آن صورت تحت فرمان فرر نظم در دفاع برقرار شد (در دهه نود، تحت رهبری او، بتیس به طور کلی کمترین امتیاز را داشت). وردیبلانکوها در مسابقات قهرمانی چهارم شدند و جواز حضور در لیگ قهرمانان اروپا را به دست آوردند و همچنین با شکست دادن اوساسونا در فینال کوپا دل ری را به دست آوردند. در آن فصل رئال مادرید در مرحله یک هشتم نهایی و بارسلونا در مرحله یک هشتم نهایی حذف شدند.

قابل توجه است که کوپا دل ری 2005 تنها جام در دوران حرفه ای اسپانیایی دنیلسون بود که در سال 1998 با رکورد 22 میلیون پوند به بتیس رفت. تکنسین برزیلی نماد امیدهای برآورده نشده تیم باقی ماند و در فصل 2004/2005 عملا با تصمیم مربی به میدان نرفت.

در لیگ قهرمانان اروپا، بتیس از مرحله گروهی فراتر نرفت، هرچند توانست با پیروزی خانگی مقابل چلسی، هواداران را خوشحال کند. همانطور که اغلب در مورد باشگاه های درجه دوم اسپانیا که در دو جبهه بازی می کنند اتفاق می افتد، به موازات عملکرد آنها در لیگ قهرمانان اروپا، بتیس به نیمه انتهایی جدول لالیگا سقوط کرد و از آن زمان تقریباً هر فصل برای بقا تلاش کرده است. همه چیز تنها پس از ورود ... کوئیکه ستین تغییر کرد.

ستاره اصلی: خواکین

بتیس به اندازه کافی ستاره داشت، البته ستاره های محلی: بازیساز برزیلی با یک ضربه بلند خیره کننده پائولو آسونکائو، کاپیتان-مدافع فولادی خوانیتو، و مهاجم آینده میلان، ریکاردو اولیویرا. خواکین خیلی دیرتر، زمانی که سال های زیادی را در اندلس سپری کند و در سنی بسیار بالغ به تیم بازگردد، جایگاه افسانه ای به دست می آورد. اما حتی در آن زمان نیز او با عملکرد شگفت انگیز و توانایی او در دادن پاس گل متمایز بود - در فصل 2004/2005 ، وینگر کاملاً در تمام مسابقات بازی کرد و 15 پاس گل داد.

شماره 31. ویارئال مارسلینو (2013 – 2016)

دستاوردهای اصلی: سه فصل حضور در منطقه جام ملت های اروپا، نیمه نهایی لیگ اروپا، ورود به لیگ قهرمانان اروپا، نیمه نهایی کوپا دل ری

مارسلینو که در شماره اول از ریسینگ او صحبت کردیم، پس از مانوئل پلگرینی، سرمربی تاریخ ویارئال است. او در ژانویه 2013 هدایت این باشگاه را در تاریک ترین دوره تاریخ آن بر عهده گرفت: پس از یک سقوط پر شور به سگوندا دیویژن، ستارگانی مانند بورخا والرو، دیگو لوپز، جوزپه روسی و نیلمار این تیم را ترک کردند. و مانولو پرسیادو که در ژوئن 2012 برای نجات ویارئال از پرتگاه منصوب شد، بر اثر سکته قلبی درگذشت.

مارسلینو نه تنها ویارئال را به پریمرا بازگرداند، بلکه برای سه سال متوالی در منطقه جام ملت‌های اروپا جای گرفت، فصل به فصل تیم را با موفقیت جابجا کرد و فوتبال ضد حمله‌ای را به تیم بازگرداند. مهمتر از همه، بر خلاف بسیاری از باشگاه های دیگر در رده بندی ما، ویارئال پس از اولین فصل پیروزمندانه تسلیم نشد، بلکه فقط پیشرفت کرد - در فصل 2015/16، "زیردریایی زرد" به لیگ قهرمانان اروپا و در لیگ اروپا راه یافت. تقریباً به فینال راه یافت و در تقابل دو دور از لیورپول شکست خورد.

این مربی در آگوست 2016 و به معنای واقعی کلمه چند روز مانده به شروع فصل جدید به دلیل اختلاف نظر با مدیران باشگاه از این تیم جدا شد. برای چند فصل، ویارئال با چمدان خود زنده ماند، اما اکنون برای بقا می جنگد، در حالی که مارسلینو در حال ساخت یک پروژه موفق در همسایگی، در والنسیا است.

ستاره اصلی: جیوانی دوس سانتوس

فارغ التحصیل بارسلونا در دوران مارسلینو رنسانس خاصی را تجربه کرد. وقتی معلوم شد که کلوپ های شبانه لندن تقریباً حرفه این مهاجم جوان را خراب کرده است ، تاتنهام شروع به تبعید او به استان های اسپانیا کرد - به سانتاندر ، مایورکا و سپس به ویلا رئال. این اولین باشگاهی بود که پس از سالها دوس سانتوس در ترکیب اصلی بازی کرد و مشکلات جدی را حل کرد. او بازیکنی اساسی برای ویارئال نبود، اما به لطف تکنیک و راه حل های غیراستاندارد خود، استعدادی را به تیم اضافه کرد.